Van 9 juni t/m 17 juni was ik als reisleider voor Inezia Tours op het expeditieschip de Plancius. Een spectaculaire reis die in het teken stond van de ‘Keizer van het Noorden’. Vanaf het schip is er dagelijks een BLOG bijgehouden door mij en enkele deelnemers.
Interesse in een lezing? Neem vrijblijvend contact op met mij.
Longyearbyen
Van 29 mei t/m 17 juni 2016 ben ik voor Inezia Tours en Vogelbescherming Nederland als gids mee geweest op expeditie schip de Planicus van Hansweert ( Zeeland) naar Spitsbergen.
Vanaf het schip is een dagelijks blog bijgehouden. De verhalen zijn hier te lezen.
Lezing? Neem vrijblijvend contact op met mij
Fraser’s Hill was één van de hoofdbestemmingen van onze reis. De regio beloofde spectaculaire uitzichten, mooie bergwouden en vele vogelspecialiteiten. De verwachtingen kwamen uit en de dagen vlogen voorbij. Fraser’s Hill is een aanrader voor natuur en vogelliefhebbers die een bezoek aan Zuidoost-Azië overwegen.
13 maart 2016
The Gap, Jelai Resort en de modderige Hemmit trail
We rijden in alle vroegte in noordoostelijke richting. Vanaf Kuala Selangor een ritje van ruim 2,5 uur. Het laatste uur van de rit , tot aan de befaamde ‘Gap’, is het genieten geblazen. Fantastische woudreuzen en snelstromende riviertjes passeren terwijl we al slingerend hoogte winnen. Het is verleidelijk om enkele malen te stoppen , maar we houden ons in. Rond 9 uur komen we aan de bij de ‘Gap’. Vroeger was hier een Guesthouse, tegenwoordig een toiletvoorziening en wat vervallen panden. The ‘Gap’ spookt een beetje en vanuit half ingestorte woningen heb je zicht op dichte pakketten bamboe en duistere bosbodems. De bergbossen kennen verschillende gradaties. Iedere hoogtezone heeft een andere bossamenstelling en bevat andere vogelspecialiteiten. Het is dus wijsheid om tijdens een meerdaagse bezoek verschillende hoogtes rondom Bukit Fraser te bezoeken.
We besluiten te starten met een wandeling langs de ‘Old Road’. Het is bovengemiddeld druk, voornamelijk met wielrenners. In Maleisië is het namelijk tot en met vandaag vakantie ivm Chinees Nieuwjaar. Het maakt voor de vogelactiviteit niet uit. Na enkele kilometers wandelen komen we een fantastische gemixte groep vogels tegen ( feeding flock) . Ruim 30 verschillende zangvogels houden zich op langs de weg. Leuke soorten die we treffen zijn Chestnut-backed scimitar babbler , Buff-necked woodpecker, Red-billed malkoha en Silver-breasted Broadbill .
Heerlijk om na enkele kilometers lopen opeens zoveel vogelactiviteit te treffen. Bladderen in het boek, plaatjes schieten en nieuwe soorten bewonderen. Reislustige vogelaars kennen dit gevoel, heerlijk!
We lopen weer naar beneden en bij de ‘Gap’ treffen we een leuke verrassing. Een groepje van zes Pin-tailed parrotfinches doet zich tegoed aan de bloeiende bamboe. Wat een fraaie soort en totaal onverwacht!
We checken in bij het Shahzan Inn hotel .Eind van de middag maken we vanaf deze plek nog een wandeling. Bij het verlaten Jelai resort treffen we een lege parkeerplaats met wat broodkruimels. Een grote groep vogels heeft het erop voorzien. We doen op korte afstand waarnemingen van Fire-tufted Barbet, Long-tailed Sibia en Silver-eared mesia . De hele wandeling is goed. Vanaf het dorp lopen diverse trails. Eén van die trails is de Hemmit Trail. Slechts 1,5 kilometer lang, maar glibberig en matig onderhouden.Het kost dus iets meer tijd. We maken direct kennis met een beruchte grondbewoner van Maleisië : de bloedzuiger. Rijkelijk vertegenwoordigd op de modderige en met bladeren bedekte paadjes. Qua vogels is het niet slecht, maar het zicht is ronduit belabberd. We doen nog wel een goede waarneming van een Striped-wren Babbler en langs de weg zit nog een fraaie Large Niltava. Hoogtepuntje van de middag was de extreem groene Green Magpie die luidkeels zat te roepen langs de Golfbaan.
In de avond doen we nog een poging voor een Brown-wood Owl. Hoofdlampjes en zaklampen in de aanslag, maar het levert weinig uilen op. Boven de weg vliegt nog wel een Grey nightjar.
14 Februari
Hogerop: Bishop trail en Telecom Loop
Een uur voor zonsopkomst (6.15) sta ik voor ons hotel en loop ik richting het begin van het dorp nabij de Old Road Gate. Gisterenavond ving ik geruchten op, dat bij deze plek onregelmatig een ‘Malayan Whistling thrush’ zou zijn gehoord. Daar moet je vroeg voor op, want deze geheimzinnige fluitlijster is vocaal actief voor zonsopkomst. Een Pygmy wren babbler laat van zich horen, een groene boomslang ligt naast me op het natte wegdek en in het bos roept een Mountain scops owl. Om 7.15 besluit ik een stukje langs de weg te lopen. Het levert een fraaie Orange-headed thrush en White-tailed Robin op, maar van de gewenste Malayan Whistling thrush ontbreekt tot op heden ieder spoor..
Na een heerlijk ontbijt gaan de bergschoenen weer aan voor de befaamde Bishop Trail. We knopen de bloedzuigersokken op tot aan de knieën. Het is mistig, maar dat is niet heel ongebruikelijk op deze hoogte. Het nadeel is echter wel, dat de mist, uiteindelijk veranderd in een mix van mist en miezerige regen. Niet goed voor de vogelactiviteit , hele goede omstandigheden voor bloedzuigers…Ook deze trail valt een beetje tegen,het is een beetje verpauperd allemaal. Het bos is natuurlijk mooi , maar de paadjes zijn erg modderig , dat je nauwelijks om je heen kan kijken. Vanuit de vallei roept een Rust-Naped Pitta en we zien een Red-headed Trogon.
Noodgedwongen brengen we een ruim half uur door in een schuilhut. Het miezeren was voor korte tijd veranderd in een hoosbui. Gelukkig duurt het niet al te lang en als we de trail verlaten breekt zowaar de zon door. Op het natte wegdek zitten diverse vliegenvangers. In de berm zit een fraai vrouwtje Mugimaki flycatcher. Iets verderop treffen we het dieporanje mannetje en een gitzwarte man Little pied flycatcher.
Aangekomen bij de auto treffen we een aantal Britse vogelaars. We wisselen wat waarnemingen uit en krijgen een zeer bruikbare tip. De ‘Telecom loop’ ,iets buiten het dorp, blijkt buitengewoon goed te zijn. De afgelopen dagen zou hier meermalig Malayan whistling thrush zijn gezien en gehoord. Ook de tot op heden gemiste Malayan Partridge zou hier makkelijker zijn. Het doel van de middag was daarmee duidelijk: De Telecom Loop.
Met een huurauto is deze plek zeer gemakkelijk te bereiken. Het voordeel is dat de weg prima toegankelijk is. Je kan hem rondrijden en overal zijn mogelijkheden om te stoppen. Vogels laten zich hier vele malen beter zien als op de verpauperde trails. Op de weg zien we vele Siberische lijsters. Gedurende een paar uur vogelen scoren we goede soorten : Blue nuthatch, Long-tailed Broadbill, Malayan Partridge ( alleen gehoord), Rusty-Naped Pitta. De Long-tailed broadbill had ik al eerder gezien in Thailand, maar het blijft leuk om deze ‘Mickey Mouse’ van het vogelrijk weer tegen te komen.
We passeren een heel klein stromend beekje wat de weg doorkruist. Dit zou de plek moeten zijn die de Engelse collega vogelaar bedoelde voor de Malayan whistling thrush. Het tijdstip (14.00) was ongeschikt voor de soort. De Telecom loop was buitengewoon effectief en goed toegankelijk dat ik later die dag nog even terug zou gaan.
In de namiddag is het zonnig. Grote hordes toeristen verlaten de hotels van Bukit Fraser’s. De vakantie zit erop. Een groot verschil met gisteren en het dorp is weer bijna zo goed als verlaten. We besluiten nog even naar het Jelai Resort te gaan. Met zulk fantastisch licht zou het fotograferen makkelijker moeten zijn. In korte tijd schiet ik een hele lading plaatjes, hieronder een selectie.
Het is rondom zonsondergang als ik voor een tweede keer deze dag de ‘Telecom loop’ rond wil rijden. Een betere kans voor de whistling thrush zou ik niet krijgen. De weg is daarnaast goed voor overstekende patrijzen en fazanten. De laatste soortgroep behoorde serieus tot de mogelijkheden , want recent is er ook een Mountain Peacock pheassant waargenomen. Een endeem, die tegenwoordig extreem lastig is geworden in Maleisië. Op de weg zitten diverse leuke vliegenvangers en de nodige Siberische lijsters. Een luidkeels zingende Rufous-browed flycatcher trekt de aandacht. In de schemer maak ik, met veel te hoge isowaarde, een bewijsplaatje. Gewoon omdat het kan.
Net na een bocht, blijkbaar in de buurt van het stroompje, zie ik in de koplampen een vrij kleine donkere lijster. Een blik door de voorruit met verrekijker bevestigd dat het de endemische Malayan whistling thrush is. Precies bij het stroompje! Ik parkeer de auto, maar de vogel is de vallei ingedoken. Niet ver van mij vandaan hoor ik scherpe hoge fluittonen. Ik doe mijn uiterste best om in het duister een silhouet van de vogel te ontdekken, maar die poging is tevergeefs. Voldaan rij ik terug richting het hotel! Een lastige endeem, die door veel vogelaars wordt gemist zit in de tas.
15 Februari
Telecom Loop, Old Road , The Gap
De laatste volle dag in Fraser’s Hill. Voor zonsopkomst rij ik weer richting de ‘Telecom loop’. Deze weg is gewoon verslavend. Het blijft spannend om over de weg te slingeren met de koplampen aan. De kans dat er zomaar wat over kan steken is hier groot. Ik rijd de weg zelfs twee keer rond met de ramen open. Tijdens het eerste rondje zie ik vlak voor de auto een smalle katachtige: een Asian Palm Civet ! Het dier trekt zich weinig van mij aan, maar voor een foto is het nog te donker. Op de weg zitten naast Siberische lijsters ook weer een Orange-headed thrush. Ik hoop natuurlijk op een vervolgwaarneming van de whistling thrush, maar na ruim een half uur posten , geef ik het op.
Na het ontbijt besluiten we vanuit het hotel de ‘Old Road’ af te lopen richting ‘the Gap’. Terug zouden we dan een lift nemen zodat we de klim niet hoefde te maken. De wegen van en naar Bukit Fraser’s zijn beide eenrichtingsverkeer en stoppen is verboden, vandaar deze creatieve oplossing.
Het is een leuke wandeling en het vogelen is onderhoudend. Een fraai vrouwtje Red-Headed trogon laat zich mooi bekijken. Bij the Gate van de ‘Old Road’ treffen we een koppel met Slaty-backed forktails. Ze hebben blijkbaar een nest in het wachtershuisje. In het zonnetje zit een fantastische Sultan Tit.
Op een bekende plek voor de endemische Marbled-wren babbler hebben we geen succes. Het kostte ook teveel tijd om deze locatie wandelend te bereiken. Ik had echter nog een sluw plannetje voor de avond..
Een beetje doffe roffel van een specht trekt de aandacht. Op gigantische holle bamboo zit een bamboo woodpecker te trommelen. Ze zijn erg bewegelijk , maar een bewijsplaatje lukt. Op het zelfde moment zien we een schitterend paartje Silver-breasted broadbills. Wauw!
We nemen een lift terug en gaan vervolgens richting de Jeriau Waterfalls. Een mooie plek en ook hier zitten Slaty-backed forktails. We zijn de enige die daadwerkelijk naar de waterval lopen. De meeste Aziatische toeristen hebben genoeg voldoening van een selfie met de parkeerplaats en een informatiepaneel…
De ‘New Road’ (de weg naar beneden) hadden we nog niet gereden. De staat van de weg is inderdaad beter. We zien een aantal cirkelende Aziatische wespendieven en een Blyth’s Hawk eagle. Aangekomen op de inmiddels bekende ‘Gap’ lopen we een stukje richting Kuala Lumpur. Je kan eigenlijk op iedere willekeurige plek starten. Het is vrij warm en we zien een aantal fraaie dagvlinders. Met moeite ontdekken we enkele spechten. Als de schemer valt rijden we via de ‘Old Road’ naar boven. Het idee was, dat dit het goede tijdstip zou kunnen zijn voor de Marbled wren babbler. Illegaal ( maar geen mens te zien..) parkeer ik de auto in de berm. In de schemerte begint er een Marbled wren babbler te roepen. Ik zie een schim bewegen, maar meer dan dat wordt het niet. Ik markeer de waarneming met GPS en stuur in de avond een Whatsapp richting vogelvriend Arjan Dwarshuis. Hij zal morgen aankomen op Fraser’s Hill en we hebben durende de aanloop contact over de meest recente informatie van soorten en locaties.
Arjan is bezig met een wereldrecordpoging vogels kijken en reist daarvoor de wereld over. Daarnaast haalt hij geld in voor zwaar bedreigde vogelsoorten middels een Fundraiser project. Voor meer informatie en een donatie kijk hier.
16 februari
Laatste ochtendje met Bishop trail en hele groene eksters.
Een ochtendrondje langs de ‘Telecom’ loop leverde niet veel nieuwe vogelsoorten op. Wel een goede zichtwaarneming van een Rusty-naped Pitta. Pitta’s zijn altijd lastig te zien, maar bij deze soort is het nog net een tandje erger. Al drie dagen lang hoorde ik deze soort roepen. Soms had je het idee dat ze tussen je benen door liepen, maar vanochtend had ik dan eindelijk een vogel in de kijker.
We checken na het ontbijt uit bij Shazan inn en trekken de bloedzuigersokken nog even aan. Omdat de weersomstandigheden werkelijk fantastisch waren , wilde we nog één keer de Bishop trail lopen. Na enkele honderden meters hoor ik een Malayan Partridge roepen. Gehurkt wacht ik op een glimp van de vogels, maar het mocht niet baten. Een persoonlijk hoogtepunt dient zich aan. Een fantastische waarneming van een Green magpie. Niet de zeldzaamste vogel van Bukit Fraser, maar wat een kleuren. Een mooie afsluiter van ons bezoek aan deze schitterende vogelplek! Op naar een nieuwe droomplek, een Nationaal park van wereldklasse: Taman Negara.
Maandag 8 februari
Jebel Hafeet, oorgier en strandlopers
Vanmorgen in alle vroegte zetten we koers in zuidoostelijke richting. Een lange rit richting een uithoek van de Emiraten. Vandaag stonden oa de gebieden Jebel Hafit & Green Mubazzarah op het programma. Honderden kilometers rijden we over brede banen asfalt door de woestijn en als we de stad Al Ain in rijden zien we een enorme rotsige bergketen en een groene oase. Niet alleen voor ons een verademing, na al dat zand, maar ook voor vele vogels die in dit groenrijke paradijs overwinteren.
We beginnen met de klim omhoog. Voor deze keer laten we de huurauto het werk doen. Langs de weg vol haarspeldbochten liggen aangeveegde parkeerplaatsen waar je een fantastisch uitzicht hebt over de Emiraten en buurland Oman. Op diverse rotsen zitten koppeltjes humes’tapuiten (humes wheatear) en op de parkeerplaats schuifelen woestijnleeuweriken rond. Een fraaie monnikstapuit en een paartje Arabische woestijnpatrijzen maken het vogelfeest compleet. De zon begint hoogte te winnen en het uitzicht is fantastisch. Vale rotszwaluwen foerageren in het luchtruim en ik zoek driftig naar de hier soms aanwezige Barbarijse valk. Bij iedere parkeerplaats die we aandoen zien we woestijnpatrijzen. De soort is hier algemener, dan ik had verwacht. Op de vangrail van de weg zit een blauwe rotslijster te zingen. Toch wel een verademing dat na die lange autorit, zowel de bestemming als de vogels, aan de verwachtingen voldoet. Bovenop deze bergketen ligt een modern Mercure hotel als een paleis te pronken. In de ‘tuin’ van dit enorme complex zit een striolated bunting (gestreepte gors) .
We slingeren dezelfde route weer naar beneden en vervolgens bewonderen we de groene voet van de berg. Diverse sproei-installaties zorgen hier voor mooie groene grasmatten en bloemrijke plantsoenen. Uiteraard trekt dit water leven aan, zeker op deze door zandduinen ontsloten plek. Op de veldjes foerageren hoppen, waterpiepers en een enkele citroenkwikstaart. In een paar plukken riet zingt snoeihard een Indische Karakiet en vliegt een ralreiger op. Het wordt iets warmer en we struinen door een wadi. Een dwergarend begint actief te thermieken en in een schamel struikje zit een Ménétriés’ zwartkop .
Aan het eind van de ochtend zoeken we het avontuur . Op de kaart hadden we een aantal smalle weggetjes gezien , dwars door de woestijn , richting een bekend zoetwatermoerasje. Via een elektronische slagboom rijden we naar binnen. Grote stukken ‘zandbak’ zijn hier ingerasterd voor kamelen. Heel ver komen we niet, want het mulle zand laat de wielen af en toe tollen en het risico op een langdurige verblijf zien we niet zitten. Onverwacht levert het wel een aantal leuke woestijnsoorten op. Een maskerduif , isabeltapuit, woestijntapuiten en een waarschijnlijke barbarijse valk.. Op een willekeurige plek staan we even stil en boven in een kaal struikje laat een woestijngrasmus van zich horen.
Het meertje wat we bezoeken is , volledig volgens verwachting, afgeladen met vogels. Daarmee ook zeer effectief voor de ‘UAE-trip-soortenlijst’. Grote groepen tafeleenden, honderden dodaars, zwarte ibis, tientallen Temmincks strandlopers. Wat is water toch belangrijk voor leven. Het plasje zo groot als een paar voetbalveldjes zit tot de nok toe gevuld met vogels. Overal zingen Indische karkieten en het miegelt van de piepers en kwikstaarten. De verrassing komt tijdens de boterhammen met vruchtenjam. Op enorme hoogte zeilt een gier over. Te groot voor een aasgier en de vorm van de staart klopt niet voor deze soort. Op de foto’s is te zien dat het om een oorgier ( Lapped-faced vulture) gaat. Een zeldzame soort in dit deel van het Midden-Oosten.
We laten het paradijselijke moerasje voor wat het is en via de drukke en grote plaats Al Ain rijden we weer richting het noordwesten. Een beetje gaar van de lange autorit installeren we ons op het verlaten strand. Het is vallend tij en de omstandighedenn zijn om van de vele steltlopers te genieten. Ik waag een poging voor een aantal foto’s en kruip al tijgerend richting de slikplaten. In een ongemakkelijke houding lig ik op zeer korte afstand van terekruiters, woestijnplevieren en kleine strandlopers. Een buitenkans om deze soorten te kunnen bekijken en om vast te leggen op foto. Het enige wat nog ontbrak was een dichtbij foeragerende krabplevier….
In de schemer rij ik nog een rondje door de woestijn in de hoop tegen een Egyptische nachtzwaluw aan te blunderen. Geen idee waar te beginnen, missie eigenlijk kansloos. Een Arabische vos is het enige dier wat ik aantref. In de avond dineren we voor het laatst in het restaurant nabij het hotel.
Dinsdag 9 februari
Hamraniyah fields, rovers en klauwieren in Mushrif NP en vakantiestress
Omdat je in de UAE garantie hebt op fraaie zonsopkomsten en dus fenomenaal licht om te fotograferen, besluit ik voor zonsopkomst nog naar een vogelgebiedje in de buurt te rijden. De afstand onderschat ik , maar gelukkig rij ik tijdens zonsopkomst langs sproei-installaties en een kakelgroen landbouwgebied: Hamraniyah Fields. Bij een huisje en een hek parkeer ik de auto. De lokale boer kijkt me wat vragend aan, maar bij het zien van mijn vogelboek, verrekijker en fototoestel weet hij genoeg. De poort gaat open en ik krijg wat fruit om op te knabbelen. Een prima pre-breakfast..Ik krijg toestemming om een ronde te maken over zijn velden. Het is spannend vogels kijken met diverse gekraagde roodstaarten, citroenkwikstaart, klapekster en een flinke groep spreeuwen. Een groep alarmerende myna’s trekt de aandacht. Ze hebben zich verzameld rondom een Aziatische Wespendief , een leuke soort zo op de vroege morgen. Ik heb helaas maar weinig tijd, maar deze plek heeft veel potentie. De lijst met waargenomen vogelsoorten is immers ook indrukwekkend en dat terwijl deze plek maar weinig bezocht wordt door vogelaars.
Om ca 9.30 nuttigen we voor het eerst een ontbijt bij het hotel en komen er enkele lachsterns drinken bij het zwembad. Zelfs de vele roepende huiskraaien zorgen voor een ontspannen achtergrond orkest. Ondertussen schuiven er een Groene bijeneter en een kuifleeuwerik aan in de tuin.
Aan het eind van de ochtend rijden we richting het strand van Umm al-Qaiwain. Vanaf de kustlijn zien we op grote afstand tientallen reuzenzwartkopmeeuwen. Ze vliegen ver de zee op, waarschijnlijk op zoek naar vissersboten. Helaas lukt het niet om één van deze indrukwekkende beesten fatsoenlijk te fotograferen. Reuzenzwartkopmeeuwen vervelen natuurlijk nooit en het is iedere keer weer smullen om de bakbeesten te zien.
Na een aantal dagen ‘rustig verkeer’ is het tijd om via de drukke snelweg ‘Emirates road’ weer richting Dubai stad te gaan. Als je deze weg vanuit het noorden neemt, voorkom je in ieder geval een nog drukkere route door allerlei voorsteden. We hadden het Mushrif National park nog bewaard voor het slotstuk UAE. Het park is voornamelijk bekend vanwege de Gestreepte Dwergooruiltjes die hier voorkomen. Die konden we gezien het tijdstip ( 14.00 uur) van de dag wel op onze buik schrijven, maar andere leuke overwinterende soorten troffen we wel.
Een fraaie bastaardarend hangt boven de parkeerplaats en een shikra vliegt voorbij.In het park zelf is het stil en zijn voornamelijk de parkieten en maina’s luidruchtig aanwezig. Het park is speels en kneuterig op gezet, maar uiteraard trekt het vele groen een aantal leuke vogels. Nabij de moskee zit een nogal sneaky maskerklauwier die zich uiteindelijk uitgebreidt laat fotograferen. Opvallend is vooral de hoeveelheid roofvogels. Regelmatig komt er een arend overvliegen en de vogels die ik redelijk kan bekijken determineer ik als bastaardarenden.
Met de gedachte dat we vroeg in de avond zouden gaan vliegen, zakken we wat verder af richting de luchthaven. Het Ra’s al-Khor Wildlife Sanctuary lag op de route naar het Dubai Creek park waar we de dag wilde afsluiten. Met het geraas van de snelwegen op de achtergrond en met zicht op de skyline van Dubai een contrastrijke plek. Rondom het wetland reservaat zijn drie hypermoderne vogelkijkhutten geplaatst en staan Leica verrekijkers ( zonder slot) klaar voor bezoekers. Er staan diverse steltlopers, groepjes ooievaars en er zwemt een onvolwassen roze pelikaan. De laatste was reeds eerder deze winter al ontdekt. Boven de mangroves vliegt een zwarte wouw en ook hier weer diverse bastaardarenden. Spectaculair en fotogeniek zijn de honderden flamingo’s. Pal voor één van de kijkhutten kleuren de slikplaten roze.
Volgens de navigatie is het vanaf het Dubai Creek Park circa 6 minuutjes rijden naar de Terminals van de airport. Genoeg tijd dus nog voor een loopje en een zonnetje in het fraaie Creek park. Vanuit het park zien we gigantische jachten liggen en stijgt een watervliegtuig op. We schrikken echter van de enorme hoop met auto’s, die al uren al toeterend rondom het park staan geparkeerd. De 6 minuten van de navigatie halen we niet en ruim 1,5 uur later komen we enigszins gestresst aan bij het verhuurbedrijf. Bij een tankstation gooi ik nog snel een emmer water over de auto heen om het vele stof te laten verdwijnen. De verhuurder vraagt gniffelend of het geregend heeft in Dubai….Het water zorgt voor een nog viezere auto maar gelukkig levert het geen sancties op.
Zonder problemen checken we uiteindelijk toch ruimschoots te voren in en vervolgen we onze reis naar Kuala Lumpur ( Maleisië)
Van 6 t/m 9 februari verbleven Cindy en ik, tijdens een lange tussenstop naar einddoel Maleisië, in de Verenigde Arabische Emiraten. Het leek ons een mooie aanvulling om de reis uit nog meer variatie te laten bestaan. Daarnaast breekt het de lange vlucht lekker op en konden we vast wennen aan de aangename zomers temperaturen.
Zaterdag 6 februari
De top van Dubai , Safa park & krabplevieren
In de namiddag van vrijdag 5 februari vertrekken we met de gigantische Airbus A380 van Emirates vanaf luchthaven Schiphol. Na een voorspoedige vlucht en het comfort wat we gewend zijn van deze luchtmaatschappij stappen we rondom middernacht , met onze bergschoenen, rond over de marmeren vloeren van de aankomst hal van Dubai International Airport. De GPS slaat een beetje laat aan, dus noodgedwongen nemen we de eerste rotondes en U-turns, maar uiteindelijk komen we met onze huurauto aan in het nabijgelegen hotel Dunes. De volgende ochtend, worden we na een korte nacht wakker, nemen ontspannen deel aan het ontbijtbuffet en zetten koers richting s’werelds grootste gebouw: Burj Kalifa. Parkeren doen we in de Dubai Mall en we slenteren langs winkels van Armani, Dolci & Gabbana , een indoor ijsbaan en een gigantisch aquarium. Het megawinkelcentrum , met de vele verdiepingen, zijn min of meer verlaten en enkele schoonmakers zijn bezig om het mogelijk laatste stofje weg te vegen. Onderin de Mall komen we aan bij de lift. Met een slordige 42 km/ph schieten we 400 meter de lucht in en suizen de oren. Als we boven zijn zien we Sim City XXXL…Indrukwekkend door de dwaasheid. We zien ook groene parkjes, het Ras al Khor wildlife sanctuary en op de horizon een uitgestrekte woestijn. Dubai is meer dan marmeren vloeren, wolkenkrabbers en patserige auto’s..
Rond lunchtijd komen we aan in het Safa Park. Werkelijk ingeklemd tussen de drukte en de chaos van deze metropool. Bijna alles is geïmporteerd in de Emiraten, dat merk je ook aan het vogelbestand, zeker in de stad. Vele halsbandparkieten (Rosy-ringed parakeet) , treurmaina (Common myna) ,roodbuikbuulbuul (Red-vented Bulbul) en huiskraaien ( house crow) trekken de aandacht. Het zorgt voor de nodige afleiding, maar het maakt het bovenal frusterend vogels kijken. De aantallen van deze soortgroepen zijn in de stad zo hoog, dat elk bewegend takje vaak veroorzaakt wordt door één van deze vogels. We wandelen door het park en zien oa onze eerste purperhoningzuigers ( Purple sunbird) , zanglijsters , Indische scharrelaar ( Indian roller) en vele hoppen. Rondom de ‘vrouwentuin’ zit een flinke flock met tjiftjaf en vliegt er een sijs en grote gele kwikstaart over. Vanuit deze hoek van het park heb je bovendien een indrukwekkend uitzicht op de skyline van Dubai.
De rust van het park waren we wel even aan toe. We waren weer opgeladen voor de verkeerschaos van de stad en starten de routenavigatie. Het rijden in de stad is pittig want vele bestuurders hebben een agressieve rijstijl. De bebording is goed, maar door onervarenheid rijden we een aantal keer verkeerd. Uiteindelijk laten we de stad achter ons en wordt de drukte minder. Uitgestrekte glooiende zandduinen veranderen het decor. In de loop van de middag checken we in bij het Barracuda Beach resort, onze uitvalsbasis voor de komende dagen. De ligging is fraai, want de ‘achtertuin’ bestaat uit Khor-al Beida. Via de waardevolle website UAE Birding ,was ik er achter gekomen dat vanaf dit hotel een prachtig uitzicht zou zijn op deze baai met overwinterende krabplevieren ( Crab plover). Een bijzondere en fraaie steltloper die al lang op mijn verlangenlijstje stond. Het duurt dan ook niet lang voordat ik met telescoop op het stand sta te kijken naar deze fantastische soort. Ik tel er minimaal 9. Enkele exemplaren foerageren lekker dichtbij. Andere noemenswaardige soorten zijn oa: breedbekstrandloper (Broad-billed Sandpiper, terekruiter ( Terek Sandpiper) en vele tientallen woestijnplevieren ( Greater Sand Plover). Op de voorgrond stappen elegante flamingo’s rond en dat alles met fantastisch licht.
Rond 17 uur besluit ik nog even naar Umm al-Qaiwain te rijden. Hemelsbreed op 5 km van het hotel, maar rondrijden kost een ruim half uur. Vanaf hier heb je goed uitzicht op de monding van Khor-al Beida . Mij was bekend dat dit een goede slaapplaats is voor grote meeuwen. Het strand is smerig en door het mulle zand loop ik naar een pier. Hier vandaan liggen drooggevallen zandplaten met honderden meeuwen en sterns. Met telescoop tel ik minimaal 34 reuzenzwartkopmeeuwen ( Pallas’s gull) , vele Lesser-crested terns en in het allerlaatste struikje zit een Daurische klauwier.
Zondag 7 februari
Massafi wadi en Fujairah Beach
In alle vroegte vertrekken we in oostelijke richting. Het eerste uur krijgen we door het duister weinig mee van het landschap. Al snel kleurt de lucht roze en vervolgens oranje en als we arriveren bij het dorpje Massafi komt de zon op. Precies volgens planning. We parkeren langs de weg nabij Massafi Wadi. Een buitengewoon goede en tevens fraaie plek voor een aantal vogelspecialiteiten. Direct bij aanvang vliegen er twee kleine Arabische woestijnpatrijzen (sand partridge) voor ons op. Een targetsoort, die ik hier nog niet had verwacht. De vogels zijn schuw, maar laten zich kort goed zien. Als we door de rotsige wadi struinen horen we een maquiszanger ( Streaked scrub warbler) en zien we een fraaie Humes tapuit ( Humes wheatear) . Er is hier uiteraard geen gemarkeerde wandelroute , dus we klauteren via de meest begaanbare ‘paadjes’ dieper de Wadi in. Een fantastisch fraaie oostelijke zwarte roodstaart laat zich zowaar fotograferen. In de schamele stekelvormige struikjes horen we een ‘musachtige’ tjik roep. Het kenmerkende roepje van de dwergtjiftjaf ( Plain-leaf warbler) die hier de winter doorbrengt. Uiteindelijk zien we er minimaal 4 bij elkaar en laat één exemplaar zich op de foto zetten. Het is nog niet zo heel gemakkelijk om deze extreem kleine phylloscopus te platen.
De volgende stop staat gepland bij Khor Kalba . Eén van de weinige plekken van het Midden-Oosten waar de Arabische Collared Kingfisher (Kalbeansis) voorkomt. De plek is gemakkelijk gevonden. Helaas is het gebied enkel toegankelijk en te overzien vanaf een brug. Een strenge portier laat ons niet verder dan deze brug het reservaat ingaan, dus hopen we op een waarneming vanaf deze plek. We zien eerste een gewone ijsvogel en vervolgens komt de doelsoort aanvliegen. In de mangroves is het nog lastig om de vogel in de scoop te vinden, maar uiteindelijk lukt het. Een bijna smekende poging bij de portier is tevergeefs en we moeten het doen met deze korte waarneming. Op het hekwerk naast de brug zien we een izabelklauwier. Aangezien ik geen witte wenkbrauw kan ontdekken en de vogel overall een krachtige beige waas heeft op de onderdelen determineer ik de vogel als Daurische klauwier.
Rond het middaguur installeren we ons op het strand nabij Fujairah Beach Port. Een enorme groep meeuwen en sterns heeft zich verzameld rondom wat lokale vissers die bezig zijn met het legen van hun netten. In de enorme wolk vogels zitten voornamelijk visdieven, Greater-crested terns en een enkele Arabische stern. Op het strand zitten Hemprichs meeuwen ( Sooty gull) en honderden fraaie dunbekmeeuwen. Ik zit gehurkt tussen de vissers en neem wat tijd voor foto’s. Een Westelijke rifreiger loopt door de vloedlijn en trekt zich weinig aan van mijn aanwezigheid.
Een stukje noordelijk van de stad Fujairah treffen we weer een vogelrijk strand aan. Een boulevard in aanbouw en het opspuiten van nieuw zandstrand trekken weer vele meeuwen en sterns. Op een hoog zanddepot zie ik met een telescoop parasiterende kleine jagers en een middelste jager achter sterntjes aanvliegen. Op de horizon een kleinere pijlstormvogel met lage glijvluchten ; een Persian shearwater! In de loop van de middag verlaten we het zonnige strand en rijden we via brede gloednieuwe snelwegen weer richting ons hotel aan de westkust. In het fraaie avondlicht sta ik weer te genieten van de krabplevieren en de vele andere overwinterende steltlopers.
Op 15 januari hadden vele vogelaars de mogelijkheid om een nieuwe vogelsoort voor Nederland te ontdekken. Een web-vondst wel te verstaan. In één van de tig Facebook-groepen over vogels, werd onwetend een foto gedeeld van een mannetje roodkeelnachtegaal. De schutting oogt ‘Hollands’, de sneeuwresten komen overeen met het weerbeeld in Noord-Holland en de foto lijkt niet te zijn behandeld met een fotobewerkingsprogramma. Dat waren de eerste kritische gedachtekronkels die door mijn hoofd gingen. Het duurde dan ook niet lang voordat het bericht verspreidt werd via de, eveneens tig, whats-app groepjes. Binnen de kortste keren was er bekend waar de foto was gemaakt: Beukenlaan, Hoogwoud (NH). Anno 2016 gaat het allemaal een tikkie sneller.
Droomsoort
De roodkeelnachtegaal is onder veel vogelaars een heuse droomsoort. Ik denk dat het één van de meest besproken dwaalgasten is onder fanatieke vogelaars. De afgelopen jaren keken we regelmatig met een jaloers schuin oog naar de Shetlands, waar de afgelopen jaren een aantal gevallen zijn geweest. De soort is bovenal vreselijk fraai. Een contrastrijke helder rode kin en keel en een overduidelijke witte wenkbrauwstreep. Ja ook mijn maag sloeg een paar keer om, toen ik het bericht doorkeeg. Vrijdagavond hoorde ik helaas niet bij de gelukkigen die de vogel gezien hadden, dus zaterdagochtend in alle vroegte richting Hoogwoud (NH).
Koffie en gevulde koeken
Zaterdagochtend omstreeks 7.30 stonden er vele tientallen vogelaars in de Beukenlaan van Hoogwoud. De buurt wordt wakker en vogelaars rekken zich uit na, voor sommige, lange autorit. In de voorhoede ontdek ik zelf enkele Franse en Vlaamse vogelaars.. Ruim een half uur voor zonsopkomst is de vogel al aanwezig in de tuin. De informatie dringt niet gelijk bij iedereen door, maar uiteindelijk staat er een enorme rij van ruim 150 gespannen vogelaars bij de voordeur. Remco Hofland had namens Dutch Birding, goede afspraken gemaakt met de bewoonster van de bewuste achtertuin. In een ordelijke rij opstellen bij de voordeur, via de keuken ( de kassa) richting de woonkamer om vervolgens in kleine groepjes een flinke minuut naar de vogel te kijken. Duurde dit te kort, kon je weer achter in de rij aansluiting. Ondertussen zijn er in de wijk lokale kinderen bezig met het opbouwen van een koffiekraam en een paar huizen verderop worden gevulde koeken en warme chocolademelk verkocht. De hele straat leeft op. Uiteindelijk hebben die zaterdag vele honderden vogelaars genoten van deze wonderschone verdwaalde zangvogel. Voor de landelijke tuinvogeltelling was de Beukenlaan in Hoogwoud dit weekend in ieder geval voldoende gecoverd…
Gisteren verschenen er op diverse websites fantastische foto’s van een indrukwekkende vogel. Mark Zevenbergen ontdekte in het Laakkwartier in Den Haag een heuse IJsduiker ( Gavia immer ) . IJsduikers zijn deze winter niet extreem zeldzaam, maar om dit imposante ‘slagschip’ te zien heb je toch meestal een telescoop nodig of een enorme portie geluk. Voor mij was het dan ook een buitenkans om dit ‘slagschip’ onder de duikers eens goed te bekijken.
Amerikaanse rivierkreeften
Als we aankomen hebben we geluk. Tussen de woonboten zien we, vanaf de kade op slechts 10 meter afstand, de duiker stoeien met een Amerikaanse rivierkreeft. Met zijn flinke dolk-achtige snavel is dit geen enkel probleem. De vogel heeft een markant schubpatroon op de bovendelen en betreft een exemplaar dat in 2015 uit het ei is gekropen. De winter van 2015/2016 is een goed jaar voor deze soort in Nederland. In de zuidwestelijke Delta verblijven al geruime tijd meer dan 10 exemplaren. Zelfs diep in Gelderland is al een tijdje een ijsduiker aanwezig. Deze 2e jaars vogel is vermoedelijk door de westerstorm van eerder deze week het Laakkwartier ingewaaid.
Vogelaarswijk
Als er een zeldzame, of in dit geval schaarse vogel opduikt in stedelijk gebied, zorgt dit voor verbaasde gezichten. De snel voorbij snorkelende ijsduiker bezorgde tientallen vogelaars en fotograven adrenaline om een mooie foto te maken. Vele bewoners staan met vragende ogen op hun balkon de driftig fotograferende meute vogelliefhebbers te aanschouwen. Een aantal nieuwsgierigen komen een kijkje nemen en maakt een foto met de smartphone. Saheed Yinusa zegt vol trots en in vloeiend Engels : ‘a rare bird in MY backyard!’
Vanaf 16 oktober tot 25 oktober verblijven we op Texel. Een fantastische periode en misschien wel de beste locatie van Nederland voor de vogeltrek. In dit blog beschrijf ik de aankomende ruime week over mijn ervaringen. Updates komen in dit bericht!
Maandag 26 oktober
De laatste dag is de wekker overbodig. Voor zonsopkomst sta ik in de zeereep van Paal 28. Het is direct merkbaar , er zitten vogels in de lucht. De wind is gedraaid richting het zuidoosten en ik zie direct een enorm lint met spreeuwen. Een front zo groot, dat het lijkt alsof het de volledige breedte van Texel in beslag neemt. Indrukwekkend! Het is druk met geluiden in de lucht. Twee kleine zwanen vliegen op vanaf de slaapplaats in de noordelijke slufter. Groepjes zwarte mezen en pimpelmezen komen vanaf zee. Opeens weer een grote wolk vogels boven me. Het is een groep van ruim 300 kramsvogels. Het eerste uur met voornamelijk deze soort, later steeds meer grote gemengde groepen met daarin weer vooral koperwieken. Er zijn er vermoedelijk weer vele vertrokken vanuit Scandinavie tijdens de vorige nacht. Krentjes als appelvink, sneeuwgors en strandleeuwerik vliegen ook voorbij en veraden zich allen door hun roep.
Na het ontbijt nog een laatste rondje noordpunt. De trekbaan ligt duidelijk iets ten zuidwesten van de vuurtoren. Grote groepen koperwieken, sijzen, kepen en vele kramsvogels vliegen over. In de diverse vliertruiken zitten groepjes spreeuwen. Tegen het einde van de ochtend lijken de vogels hoger te gaan vliegen en is het tijd om richting huis te gaan. Toch een mooi einde van een fijne tijd op vogeleiland Texel.
Zondag 25 oktober
Een zonovergoten zondag die begint met een flinke noordwestenwind. Het is ook de dag dat de wintertijd in zal gaan en dat betekend weer een uurtje eerder licht in de ochtend ( en nog een uurtje later ontbijt..) Achter een strandpaviljoen bij Paal 28 kruip ik weg met mijn telescoop. Ik sta prima uit de wind , als witte schuimkoppen boven de Noordzee ontstaan. Er vliegen wat alken en zeekoeten voorbij en er vliegt een vrij constante stroom Jan-van-genten langs. Op grote afstand zie ik de kenmerkende hoge boogvluchten ( keilen) van een tweetal grauwe pijlstormvogels. Niet veel later een razendsnelle waarschijnlijke noordse pijlstormvogel. Lage boogvluchten, witte onderdelen en heel hard vliegt de vogel naar zuid. Allemaal net een tikkie te ver en te snel. Zo gaat dat wel vaker met zeevogels..
Zoals de website windguru keurig voorspelde gaat de wind snel liggen en is het heerlijk najaarsweer. We besluiten vanaf de Cocksdorp , via de Eierlandsche Duinen , richting de vuurtoren te wandelen. In het Krimbos zien we een fraaie beflijster in een rozebottelstruik.
De lucht wordt blauwer en blauwer en de temperatuur loopt op. Van vogeltrek is werkelijk niets te merken. De bosjes zijn leger dan leeg en het is enigszins frustrerend dat er op Vlieland en Schiermonnikoog de ene na de andere pallas boszanger wordt ontdekt.. Dan maar genieten van het fijne najaarsweer, ook geen straf.
Zaterdag 24 oktober
Een dag die grauw begint en weinig goeds voorspelt. Het is om het maar zachtjes uit te drukken: leeg! Er gebeurt opvallend weinig in de lucht en de zon lijkt het vandaag niet te gaan winnen van de hardnekkige bewolking. We struinen wat rondom de Krimweg , voordat in het B &B in de Cocksdorp een gezellig ontbijtje wacht. In de loop van de ochtend zakken we af naar het zuiden. De gebieden rondom de Bollekamer staan op het programma. Eerst een korte tussenstop bij Waal en Burg. Een flinke akker staat hier plas-dras. Een uiterst gunstige situatie voor duizenden goudplevieren en honderden kievitten. Een akker van een ruime hectare groot en gevuld met bijna 5000 vogels.. Goudplevier aan kop, gevolgd door kievit en smient.
Bij het Grote Vlak is het rustig. De eerder deze week aanwezige grauwe franjepoot is al een tijdje vertrokken. Hoog in de lucht komt een dwarrelend groepje zwarte mezen aanvliegen. Ik tel er ruim 35. Langs de Hoornderslag staan een paar wilgjes en roepen diverse mezen en goudhanen. Een tjiftjaf met een koudgrijs uiterlijk trekt mijn aandacht. De vogel heeft gitzwarte pootjes en een duidelijk aanwezige vleugelstreep. Het heeft alle schijn van een Siberische Tjiftjaf, maar de vogel laat zich kort zien en zich helaas niet horen..
Aan het eind van de middag zijn het de gebroeders van de Meer die een zeldzame vogel hebben gevonden . In de zeereep ten noorden van camping de Robbenjager hebben ze zojuist een dwerggors ontdekt. Aangezien we net terug zijn in de Cocksdorp, besluit ik even door te rijden naar boven. Als ik aankom zit de vogel net in de telescoop en krijg ik deze kleine gors kort maar krachtig te zien. Net te kort voor een plaatje.Toch weer een aangename verassing op een dag , dat je eigenlijk niets verwacht..
Vrijdag 23 oktober
Vandaag is de wisseldag van ons vakantiehuisje naar een B & B in de Cocksdorp. Dat betekent dat er wat corvee taken op de planning staan, om de felbegeerde schoonmaakborg terug te krijgen. Over de Slufterhoek vliegt een ijsvogel en in de tuin zit nog een vuurgoudhaan. Om circa 10 uur wandelen we het Krimbos in. Het is heerlijk zacht, er staat weinig wind en de zon schijnt. De eerste ochtend met diverse paardenbijters, koolwitjes en een rond fladderende atalanta. In het bos is het druk met groepjes zangvogels. Goudhanen en zwarte mezen zijn actief aan het foerageren in de kronen van esdoorns en abelen in dit afwisselende bos ten westen van de Cocksdorp.
Al enkele dagen zit er in de uiterste noordwesthoek van het bos een Siberische boompieper. Het tweede exemplaar van deze bijzondere dwaalgast. Hans Schekkerman ontdekte de vogel in hoog gras aan de rand van het bos. Als we aankomen zien we fotograferende vogelaars en een, als een muis kruipende, pieper op enkele meters afstand. De vogel laat zich waanzinnig bekijken en nu lukt het mij ook om meer dan een bewijsplaatje te maken. Wat een prachtig markante koptekening en een olijfgroene rug heeft deze vogel. Af en toe horen we de scherpe roep. Goed studiemateriaal om er de komende dagen zelf nog één te gaan ontdekken…
In de namiddag staan we in bij het Diepe Gat , oftwel het uitkijkpunt aan de Oorsprongweg nabij de Slufter. Op enkele tientallen meters naast ons flapt een joekel van een ruigpootbuizerd op. Dit was net dat ene moment dat ik de camera in de auto laat liggen..Zou je net zien. De vogel laat zich beeldvullend bekijken in de telescoop terwijl die biddend zich naar beneden laat ploffen, wellicht boven op een muis. Een mooie afsluiter van een verder grijze dag.
Donderdag 22 oktober
Omdat het vakantiehuisje op de Slufterhoek ook door ons is uitgekozen door zijn fantastische ligging, besluiten we een wandeling te gaan maken via de Muy naar de zuidkant van de Slufter. Een korte slalom over het bungalowpark en we bereiken het fraaie afwisselende duingebied. Er staat een matige westenwind. In de middag zou de kracht ervan gaan ruimen naar 5-6 bft en tevens draait die dan naar noordwestelijke richting. Dat geeft mogelijkheden voor zeevogels. Als we bij het strand aankomen zie ik weinig zeevogels en de wind is nog erg zwak. Sprintende drieteenstrandlopertjes rennen voor ons uit. Eén vogel maakt zo’n mooie overstap met zijn ‘drietenige’ pootjes , wat me sterk doet denken aan een binnenbocht op de schaatsbaan door Sven Kramer.. Dit is in de winter het leefgebied van deze fraaie overactieve strandlopertjes.
Een eerder ontdekte sperwergrasmus in een duinencomplex ten zuiden van de vuurtoren laat zich helaas niet meer bekijken. De wind neemt toe. Tijd voor de Westerslag: door de meest westelijke ligging van Texel in de Noordzee is dit de beste locatie van het eiland om zeevogels te bekijken. Achter de windschermen van een strandpaviljoen zit Han Zevenhuizen. In korte tijd zag hij al meerdere grauwe pijlstormvogels. Als ik naast het hetzelfde windscherm weggedoken zit voor de aanlandige wind en door mij telescoop kijk zie ik direct een grauwe pijlstormvogel. Er komen er die middag ruim 20 voorbij. Een groepje van 3 komt met mooie snelle boogjes ( keilend ) voorbij gevlogen.
Ik zet een sprintje naar de branding en maak een sfeerplaatje. De onvolwassen vorkstaartmeeuw behoorde tot één van de zeldzaamheden die voorbij kwam. In de branding hangt een fraaie jonge noordse stern en een tweedejaars zwartkopmeeuw. Als de zon begint te zakken houd ik het voor gezien. Een mooie middag aan zee!
Woensdag 21 oktober
De weersvoorspellingen voor vandaag waren niet denderend. Een zuidwestenwind en in de middag een regenfront. In de ochtend toch een poging gedaan in de omgeving van de vuurtoren, om te kunnen oordelen of er aankomst was van zangvogels. De conclusie was snel getrokken: rustig! Omdat er gisteren hele fraaie foto’s zijn gemaakt van de Siberische boompieper in het Krimbos , besluit ik daar nog een kort bezoek te brengen. De vogel langs het inmiddels bekende fietspad is nog aanwezig, maar een goede foto krijg ik niet voor elkaar. Het begint daarnaast ook licht te regenen en ik hou voor even voor gezien.
Als ik bij het vakantiehuisje aankom, begint nerveus te telefoon te rinkelen. Bij paal 21 ( de Westerslag) heeft Jos van de Berg een donkere valk gezien. Lange vleugels, lange staart donker uiterlijk..Sinds september 2011 weten we immers dat het kan. Toen werd namelijk de eerste Eleonora’s valk van Nederland gefotografeerd in de Oostvaardersplassen. In de middag besluit ik de omgeving tussen de Westerslag en de Hoornderslag te checken , maar het levert helaas niet deze spannende vogel op. De twee handtamme strandleeuweriken zitten er wel en laten zich fantastisch benaderen en fotograferen. Dat dan weer wel…
Dinsdag 20 oktober
De dag begint met wat miezer en motregen. In de tuin van het huisje zitten twee zwijgzame kleine barmsijzen die zich fraai laten bekijken. Als de buien voorbij zijn, staat de noordpunt en de omgeving van de vuurtoren op het programma. De trek is mager en de wind steekt iets op uit noordoostelijke richting. Toch horen we al snel goudhanen en in de zeereep zitten diverse rietgorzen. Een grote bonte specht vliegt op uit diezelfde zeereep en gaat actief hakken in weidepaaltjes langs het wandelpad.
In de tuintjes bij de vuurtoren zitten twee vuurgoudhanen. Op de plek van de Pallas Boszanger is het rustig , de vogel lijkt vertrokken en er zit eigenlijk alleen een enkele tjiftjaf. Er is duidelijk veel doorgetrokken na de opklaringen van afgelopen nacht. Het is niet leeg, maar de bulk lijkt door en qua lijstertrek is het erg rustig. Achter de vijver van Jochem zitten enkele, helaas gewone, roodborsttapuiten en vliegen er nog drie boerenzwaluwen voorbij.
In de middag besluiten we één van de landschappelijk mooiste plekken van het eiland te bezoeken: de Hors. Hier heeft de wind nog vrij spel. Het is een schouwspel om te zien in dit dynamische stuifduinengebied. De zon breekt door en overal verschijnen bruinrode heidelibellen, vliegt een klein koolwitje voorbij en zien we naar zuid trekkende atalanta’s . Twee velduilen en een blauwe kiekendief vliegen op uit de opgewarmde duinpannen. Er vliegen redelijk wat rietgorzen op en een droog rateltje vanuit de blauwe lucht verraad een ijsgors. We struinen zelfs zo enthousiast dat we bijna de Hoornderslag aantikken. Daar zien we een ruigpootbuizerd bidden. Via de Horsmeertjes lopen we weer terug en horen we ijsvogel nummer 5 van de vakantie.
Door technische problemen met mijn de laptop kunnen zeker foto’s en soms berichten helaas iets vertraagd verschijnen..
Maandag 19 oktober
De ‘Day after’ van het Dutch Birding vogelweekend. Honderden vogelaars slaagde er dit weekend niet in een vogel te ontdekken die ‘twitchbaar’ was. De zwartkeellijster van zaterdag was een absolute knaller, maar het was maar voor een handvol vogelaars mogelijk de vogel ook te zien. De ochtend starten we bij de bekende ‘Lange Dam’ aan de noordwestkant van de Sluftermonding. Veel vers aangekomen vogels melden zich in de zeereep. Goudhanen zijn weer met tientallen vertegenwoordigd. Tijdens de wandeling vliegen enkele grote gele kwikstaarten over. Bij de monding van de slufter zitten behoorlijk wat gorzen. Op geluid hoor ik een ijsgors en zelfs een geelgors. Ik krijg de vogels helaas niet zo fraai te zien als afgelopen zaterdag. Rond de middag is het Diederik Kok die tijdens een gezinswandeling in het Krimbos een zeldzaamheid ontdekt. Een heuse ‘sibbopie‘, alleen de in de vogelaarskringen bekende afkorting, is al fijn. Ik besluit de vogel te gaan bezoeken. Siberische boompiepers staan er om bekend te kunnen kruipen als muizen in dichte vegetatie. Erg hoopvol ben ik dan ook niet. Als ik aankom zie ik een kleine 70 vogelaars op een fietspad staan. Ik sta als enige aan de andere zijde. Direct bij aankomst zie ik de fraai getekende Siberische boompieper het fietspad oversteken. Zwijgend vliegt de vogel in een boom en kan ik een bewijsplaatje schieten. Mijn eerste voor Texel, en daarmee mijn 270e soort voor mijn Texel lijst.
Niet veel later komt er een fantastische foto door van een reeds ontdekte ‘Pabo‘ in de tuintjes. Met het openbreken van de lucht en daarmee de eerste Texelse zonnestralen besluiten we via de noordkop naar de plek te struinen. De vogel laat zich uitmuntend bekijken. Een uurtje besteed ik aan een plaatje. De vogel is echter zo actief aan het foerageren, biddend met trillende vleugeltjes en knalgele stuit , dat het toch nog een behoorlijke opgave is om de kleine dwaalgast op de gevoelige foto te krijgen. Fijn om na een hele mik gewone soorten , eindelijk een tweetal rare vogels te zien. Uiteindelijk geen onbelangrijke bijzaak natuurlijk..
Zondag 18 oktober
Gisterenavond de dag afgesloten in het Eierlandsche Huis in de Cocksdorp. Tijdens het Dutch Birding vogelweekend wordt hier een afwisselend avondprogramma samengesteld door Dutch Birding. Eerst een fantastisch avontuurlijk verhaal van Sander Lagerveld over zijn zoektocht naar endemische vogelsoorten op het afgelegen eiland Buru in Indonesië. Vervolgens vertelde Arjan Dwarshuis passievol aan een volle zaal over zijn ‘Birding Experience’ in 2016. Hij lanceerde op deze avond ook zijn speciale fundraiser pagina! Een dappere poging voor een wereldrecord vogels en een prachtig doel om bescherming van bedreigde vogelsoorten een flinke financiële steun in de rug te geven. Ik ken Arjan al sinds herfstkampen op Schiermonnikoog met de Jeugdbond van Natuur-en Milieustudie aan het einde van de jaren ’90. Erg leuk om zijn avontuur en fantastische doel voor Birdlife International te volgen.
En toen weer naar buiten..
De ochtend begint regenachtig. ‘Vogeltechnisch’ gezien prima, want dat betekent dat reeds vertrokken trekvogels uit zuidelijk Scandinavië, wellicht op de Waddeneilanden naar beneden zullen komen. Het regent echter wel een stuk harder dan gisteren. Dat maakt het vogels kijken niet heel gemakkelijk en bepaald niet erg aangenaam. Het is opnieuw windstil weer en dat is een luxe tijdens de herfst op Texel weet ik uit ervaring. Een wandeling in de Bleekersvallei en de westrand van de Staatsbosbossen was het plan. Het bos is kansrijk voor Siberische boompiepers en de vallei en de zeereep goed voor ‘verse’ trekvogels. In het bos vliegt een luidroepende appelvink over. Geen alledaagse soort op het eiland. Het blijft helaas het enige hoogtepunt van de wandeling.
Bij de strandopgang van de Westerslag zitten twee fraaie strandleeuweriken en in de Westerduinen is een klapekster aan het jagen. Het blijft een natte bedoeling. Op vakantiepark Slufterhoek zitten nog steeds heel veel vogels. Een park vol pap , want krenten krijg ik niet gevonden. In de tuin van ons vakantiehuisje zit nog steeds een fraaie jonge man gekraagde roodstaart en in diverse haagjes zien we hele fraaie goudhaantjes.
Het zijn niet de zeldzame soorten die het beeld bepalen, maar deze dappere trekvogels zijn schitterend. Vooral als ze ook nog mee willen werken voor een plaatje. Goudhanen zijn het eigenlijk helemaal, met een gewicht van slechts 4/5 gram de kleinste vogel van Europa. Misschien wel uit het ei(tje) gekropen in Rusland en nu stuiterend en piepend over een herfstig Hollands Waddeneiland. Ook wel een beetje opletten geblazen met al die sperwers op de loer..
In de middag nog een struintocht gemaakt in de Bollekamer. Een grote lijster, honderden graspiepers en een vertraagde boerenzwaluw zijn de noemenswaardige vogelsoorten. Dit deel van de Westerduinen heeft een open karakter door de actieve begrazing van Schotse hooglanders. In de enkele meidoorns en duindoorns zitten roodborsten. Het lijkt erop dat iedere struik zijn eigen roodborst heeft. De aantallen lijken nog steeds toe te nemen. De vogeltrek wordt in alle hevigheid ervaren, nu alleen nog een stiekeme zeldzaamheid!
Zaterdag 17 oktober
Vanochtend had ik om 7.45 afgesproken met collega boswachter , en tevens vogelaar, Harm Blom. We besluiten te starten aan de Krimweg ten westen van de Cocksdorp. Eén van mijn favoriete wandelingen in de vroege ochtend is de ‘Lange Dam’ . Een overzichtelijke en gevarieerde binnenduinreep met veel besdragende struiken en aan de andere zijde de uitgestrekte kwelders van de Slufter. Er zijn weer genoeg vogels aangekomen. In de ochtendschemer zien we gelijk veel. Groepjes zwartkoppen, goudhanen en verschillende tjiftjaffen dwarrelen door de struiken. Door het luchtruim waaieren grote groepen koperwieken en kramsvogels. Een groepje van ruim 15 kleine zilverreigers vliegt op uit de Slufter. Halverwege de dam horen we, vanuit de lucht, het droge rateltje van een ijsgors. Een donker stipje zou de vogel moeten zijn. Zo gaat dat meestal met deze soort in Nederland..
Aan het einde van de dam treffen we oa Kees de Vries en Bertus de Lange. We kijken gezamenlijk naar een fraaie kleine barmsijs en zien een onvolwassen gekraagde roodstaart. Bij de monding van de Slufter zitten interessante kweldersoorten. Een mooie gemengde groep met graspiepers, rietgorzen, 8 strandleeuweriken en een tweetal ijsgorzen. Die laatste twee laten zich uiteindelijk fantastisch bekijken. Op een gegeven moment begeef ik mij op slechts 5 meter van een mannetje ijsgors, die nog een fraaie zwart gespikkelde borst heeft. Genieten! Afgelopen zomer zag ik deze fraaie gors nog zingen op de fjelden in Noorwegen.
Terwijl we naar een jagende smelleken kijken , trilt in diverse broekzakken een smartphone. Ditmaal niet een melding van een Siberische tjiftjaf of een jagende velduil maar een zwartkeellijster! Dat is een hele harde knaller! De gelukkige vinder Ruud van Beusekom komt zeer waarschijnlijk in aanmerking voor de felbegeerde verrekijker. De soort van het weekend lijkt gevonden.. We moeten nog een eind teruglopen en zien nog snel een biddende ruigpootbuizerd. Ruim een uur na de ontdekking komen we aan op camping Loodmansduin. Overal schieten lijsters voorbij en lopen verspreid groepjes vogelaars te zoeken. Van de zwartkeellijster ontbreekt helaas ieder spoor.. Gelukkig had ik deze zeldzame lijster al gezien in oktober 2009.
In de middag nog een flinke wandeling gemaakt in de zeereep tussen de Slufter en de Koog. Nog steeds heel veel vogels. Een persoonlijk dagrecord roodborsten is in de maak. Het gehele wandelpad van de BuitenMuy is er mee bezaaid. Morgen weer een nieuwe ronde en tevens nieuwe kansen.
Vrijdag 16 oktober
Vanmorgen om 11 uur stonden we op de veerboot naar Texel. Het voelt altijd wel een beetje als thuiskomen. In 2006 liep ik op dit eiland stage als vogelwachter bij Staatsbosbeheer. Jaarlijks probeer ik dit eiland meermalig te bezoeken, maar door diverse andere tripjes in het buitenland is het er dit jaar nog niet van gekomen. Na erg drukke weken in de Biesbosch en de daarbij behorende bioscoop premières is het nu tijd voor heerlijk struinen, fanatiek vogels kijken en een beetje tot rust komen.
Cindy en ik starten bij het ‘Grote Vlak’ aan de zuidkant van het eiland. Gisteren werd hier een grauwe franjepoot ontdekt. Via diverse alert-groepen waarbij ik aangesloten ben, krijgen we door dat de vogel nog aanwezig is. We krijgen de vogel, net als tientallen andere vogelaars, erg fraai te zien. Het ongewoon drukke foerageergedrag is typerend voor de soort. Ik maak via de telescoop een filmpje:
Massaal lijsters en roodborsten
Vervolgens besluiten we een wandeling te maken boven camping Kogerstrand. Hier ligt het mooie duingebied ‘de Nederlanden’. Het is bladstil , maar aardedonker. Grote groepen lijsters vliegen over. Een fascinerend gezicht! Vooral de koperwieken en de kramsvogels komen lekker binnen. De radarbeelden van Hans van Gasteren op twitter voorspelde al zoiets.. In de bosjes en duindoorns is het druk. Druk met vogels: groepjes zwartkoppen, goudhanen en enkele tjiftjaffen zoeken naar voedsel. Rietgorzen zitten uitgeput in de zeereep. Op het wandelpad zien we tientallen roodborsten. Er is duidelijk heel veel aankomst. Dat belooft wat , want juist dit weekend zijn ook honderden vogelaars neergestreken op Texel. Het is namelijk het Dutch Birding vogelweekend . Ik kom deze middag niet verder dan heel veel ‘gewone’ soorten. Een opvallende waarneming is wel de ijsvogel die boven vakantiepark Slufterhoek aan komt zetten. Die ijsvogels zijn behoorlijk ‘on the move’, maar wat wil je ook na zo’n succesvol broedseizoen. Morgen weer hoopvol verder . Ik ben benieuwd wat voor moois er gaat gebeuren met zoveel vogels en zoveel vogelaars.
De afgelopen weken heb ik flink wat bladkoninkjes mogen bewonderen. Van deze dappere reiziger gaat mijn vogelaarshart flink tekeer. Allereerst is het een buitengewoon fraai zangvogeltje. Net als de vuurgoudhaan weegt ook een bladkoning slechts een aantal gram. De felle gele vleugelbanen over het zachtgroene uiterlijk van dit vogeltje zijn oogstrelend mooi. Op zijn kop zit een krachtige gele wenkbrauwstreep. Ze schieten als een stuiterbal door de kronen van bomen. Een uitdaging voor een vogelaar om deze druktemaker goed in beeld te krijgen. De roep is een kenmerkend suwiet . Met al deze kenmerken op je netvlies is het dan ook een leuke bezigheid om deze soort nu te gaan zoeken.
Fanatieke reiziger
Bladkoninkjes hebben de nodige kilometers achter de rug als ze in Nederland belanden. Het broedgebied van de soort strekt zich namelijk uit van de Oeral tot in het verre oosten van Rusland. Overwinteren doen ze voornamelijk in Zuidoost-Azië. Ik heb ze tijdens reizen in Thailand en India dan ook veelvuldig waargenomen in regenwouden, maar ook parken van wereldsteden als Delhi en Bangkok. In een regenwoud is het overigens een nog grotere uitdaging om een bladkoning goed te bekijken, laat staan om het overactieve vogeltje te fotograferen. In dit artikel van SOVON een interessante kijk op de trek van deze vogels. Ze worden wellicht geduwd en verwaaid door luchtstromen maar een deel van de vogels zou wellicht ook tegengesteld van de normale trekrichting vliegen. Iets wat genetisch bepaald zou moeten zijn net als andere zaken bij trekvogels.
Van de Maasvlakte tot in Dordrecht
De laatste jaren lijken de aantallen flink toe te nemen. Wat in ieder geval is toegenomen is het aantal waarnemers. Via websites als waarneming.nl en Dutch Birding zijn er steeds meer delers van natuurwaarnemingen bijgekomen. Maar de explosieve toename lijkt niet alleen daarmee gemoeid. Als ik in mijn eigen waarnemingenbestand roer, zie ik ook een hele flinke toename. De afgelopen twee weken had ik een dag met 10 verschillende exemplaren in één bomensingel op de Westplaat nabij de Maasvlakte en zag ik één exemplaar middenin polder Hardenhoek in Nationaal park de Biesbosch. Vanavond was het helemaal raak.. In een simpel rijtje esdoorns in Dordrecht kwam opeens de hoge suwiet . Net als in 2013 zag ik vanuit mijn tuin een bladkoning. De geelgroene zangvogel zocht onder de ‘herfstige’ esdoornbladeren naar insecten. Ik krijg het deze keer wel voor mekaar om de vogel te fotograferen. Terwijl het schemerig wordt raak ik de vogel kwijt. Hopelijk vindt ook deze verdwaalde reiziger een voedselrijk en veilig overwinteringsgebied. Het is de komende dagen in ieder geval nog even opletten aan de kust , maar ook vanuit je eigen tuin!
September is een heerlijke maand. Ditmaal wel een hele drukke trouwens.. Aanstaande maandag gaat de Bioscoopfilm: Holland, natuur in de Delta in première en ik leef behoorlijk in de waan van de dag. Ik probeer niet te vergeten dat de vogeltrek is losgebarsten. Het lukt mij tot dusver redelijk. Sterker nog, ik kom er niet onderuit. In hartje Dordrecht hoor ik hele hoge piepjes, die de aanwezigheid van vuurgoudhaantjes verraden. Misschien wel de mooiste vogel van Nederland. Groot is hij niet. De soort staat eigenlijk in schril contrast met de joekel van een zeearend op de posters van de bioscoopfilm. We beginnen met een paar gram..
Vogeltrek
Vorige week was ik een ochtendje op de Maasvlakte op de westpunt van de haven van Rotterdam. Dit is een zeer boeiende plek voor vogelaars in deze tijd. Dit komt absoluut niet door het oogstrelende landschap, maar door de aanwezigheid van verdwaalde trekvogels. Afgelopen vrijdagochtend zag ik een gaatje in mijn agenda en besloot de vlakte en de havens af te struinen met twee vogelvrienden. Het contrast is hier altijd weer groot. De enkele bosjes zaten vol met zangvogels. Een sprinkhaanzanger zat naast een konijnenhol, een watersnip zat, in de voor vogelaars bekende greppel, en in de bosjes op de vlakte miegelde het van de trekvogel zoals: zwartkoppen, gekraagde roodstaarten, bonte vliegenvangers en tuinfluiters. De vogeltrek lijkt begonnen. In de armetierige duindoornstruiken was het er maar druk mee. Een opvallende waarneming was die van een ransuil. Deze vogel zat naast een drukke containerterminal , achter een hekwerk, in een dode vlierstruik de dag af te wachten..
Vuurgoudhaan
Eén van de kleinste vogeltje van Nederland was ook goed vertegenwoordigd. Het is in Nederland een beetje een strijd tussen de winterkoning, goudhaan en de vuurgoudhaan. Qua kleurenpracht is de laatste de mooiste. Smaken verschillen, maar de vuurgoudhaan is over de top. Alles klopt eraan. Hij heeft een vuurbal van een kruinstreep, een moddervette wenkbrauwstreep en prachtige zachtgroene bovendelen. Het is echt een juweeltje. Ik word er altijd wel gelukkig van. Deze soort is een ultiem voorbeeld van een vogel die je vooral in de trektijd kan bekijken. Ze broeden in een paar oude gemengde naaldbossen in Nederland, maar komen vooral in de trektijd ook op andere plekken in Nederland op bezoek. Dan kun je ze meestal ook fraai bekijken. Ze kennen eigenlijk nauwelijks mensen, want een grootdeel van de vuurgoudhaantjes komt tot broeden in Europese bosgebieden waar de mens een zeldzaamheid is . De vogeltjes laten zich tijdens de trektijd soms fantastisch fotograferen.
Paar gram in de ban van de Condor?
Tijdens het tv-programma in de ‘Ban van de Condor’ kreeg de kleine vuurgoudhaan ook podium. Hier werd met een soort van afstreeplijstje gewerkt . De deelnemers moesten in korte tijd een aantal typische ‘Biesbosch’ vogels scoren. Het programma werd vorig jaar rond deze tijd opgenomen in het Nationaal Park en ik zag net voor het interview met Tooske Ragas een flink aantal vuurgoudhanen. Ik ben verantwoordelijk voor die lijst met vogelsoorten. De grote zilverreiger zou te makkelijk zijn, want die stonden bijna in de tenten van de deelnemers. De lat moest omhoog en ik dacht aan het vogeltje van 4/5 gram wat zo rijkelijk vertegenwoordigd was tijdens de opnames. Broeden doen vuurgoudhanen helaas niet in het zoetwatergetijdengebied, maar ik ben bijzonder blij dat ze op doortrek voorbij komen: Wat een fraai vogeltje van een paar gram, maar o zo lastig voor een spelprogramma….
Thomas van der Es 